Betrap je jezelf erop dat je best snel boos wordt als je partner iets zegt?

Voel je je snel aangevallen?

Heb je het gevoel dat je nooit iets goed kan doen?

En heb je ook vaak achteraf het besef dat je nogal overdreven reageerde, ook al wil je dat liever niet toegeven?

Je drijft je je partner tot wanhoop en je relatie dreigt uit elkaar te vallen als dit zo doorgaat.

Ik kan je uitleggen wat er waarschijnlijk aan de hand is met je:

Je leeft in de trance van het verleden.

Ja, ik weet dat dit nogal zweverig klinkt, maar blijf er even bij.

Denk even terug aan je jeugd en hoe jij je hebt gevoeld als kind.

Maar weinig mensen kunnen eerlijk zeggen dat hun jeugd fantastisch was. In verhouding is er een klein deel van de mensen die echt heftig trauma op heeft gelopen en een klein deel dat de allerfijnste jeugd heeft gehad. Als jij weet dat je echt ernstig trauma hebt opgelopen, wil ik je aanraden om hiermee naar een therapeut te gaan die hierop gespecialiseerd is.

De meeste mensen zitten er tussenin. Geen ernstig misbruik of mishandeling, maar ook geen vlekkeloze jeugd. Je hebt misschien ervaren dat:

-je niet gezien werd voor het prachtige kind dat je was

-jouw mening er niet toe deed

-je altijd iets moest presteren om gewaardeerd te worden

-je ouders geen liefde konden geven

-je thuissituatie onveilig voelde door ruzies of onvoorspelbaar gedrag van je gezinsleden

-je met harde hand bent opgevoed of met strenge (religieuze) regels

Als kind kun je hier niets mee. Je bent afhankelijk van je ouders en je hebt ze nodig. Basisbehoeften gaan niet alleen over eten, een bed en kleding. Een kind heeft net zo goed geborgenheid, aandacht, waardering, motivatie, steun en liefde nodig. De gevoelens die gepaard gaan met het gebrek aan deze behoeften kunnen heel divers zijn: verdriet, teleurstelling, wanhoop, eenzaamheid en woede.

Dan groei je. Van kind naar puber, naar volwassene. Bepaalde herinneringen en gevoelens verdwijnen naar de achtergrond en je leeft je leven. Dat denk je, tenminste. Je lichaam en je emotionele brein zijn niet vergeten wat je hebt doorstaan. Ze zijn blijven hangen in het verleden, alsof je met één been nog aan die kindertijd vastzit. Er zit een wond in jou die niet geheeld is.

Zolang iedereen van die wond afblijft is er niet veel aan de hand. Maar zodra iemand iets zegt of doet dat maar enigszins lijkt op de pijn die jij vroeger hebt gevoeld als kind, reageer je impulsief. Het is alsof iemand met zijn vinger in jouw wond gaat zitten prikken.

Jouw partner doet dat bijvoorbeeld door iets te zeggen waarbij je hetzelfde gevoel krijgt als het gevoel dat jouw moeder je gaf. Tja, logisch dat je boos wordt, want dat is niet leuk. Maar wie is het dan aan te rekenen dat je boos bent?

Je partner, omdat die in jouw wond prikt?

Je moeder, omdat die de wond heeft gemaakt?

Of jij, omdat jij zo impulsief reageert op iets dat met het verleden te maken heeft en niet met het heden?

Gelukkig hoef je niemand de schuld te geven.

Je kunt je wond helen, zodat het niet meer zo pijnlijk is als iemand je daar raakt.

Maak een afspraak voor een gesprek, dan bespreken we wat ik voor je kan doen.

Groetjes,

Alex.