“Ja, dit is wat jij nou altijd doet als ik het uit wil praten. Je zegt niks. Je loopt altijd weg en dan zeg je dat we het er later wel over hebben. Maar het is altijd hetzelfde liedje. Je wilt er nooit meer over praten daarna. En ik wil dat wel, maar jij vindt dat blijkbaar niet belangrijk. En ik moet mezelf maar weer aanpassen omdat jij toch wel doet wat jij wilt!”

Mijn mannelijke cliënt zie ik meer en meer in zijn schulp kruipen. Hij bekijkt met interesse hoe het spinnetje buiten met haar draad de oversteek maakt van de boomtak naar de bloempot die op de tuintafel staat.

Ik vraag hem of hij er nog bij is met zijn aandacht en wat het met hem doet dat zijn vrouw dit zo allemaal zegt. “Tja, ik ben het wel gewend. Ik zeg maar niks, want ik doe het toch nooit goed. Het maakt niet uit wat ik doe. Als we wel praten is het nooit genoeg. Het moet altijd meer en langer. Als het aan haar ligt praten we de hele avond over dingen die nergens over gaan. Ik laat haar dan maar even en wacht tot de boel weer gekalmeerd is. Het irriteert me wel dat ze mijn behoefte om wat afstand te nemen niet respecteert.”

Gedurende de tijd dat ze in mijn praktijk zitten gaat het heen en weer, het gekibbel. Tenminste, vooral van haar kant, want zij doet flink haar best om een reactie bij hem uit te lokken.

Wanneer ik vraag of zijn gedrag haar bekend voorkomt van vroeger zegt ze dat ze zich niet gezien voelde vroeger. Haar vader bemoeide zich nooit met haar en hield zich afzijdig als het ging om het opvoeden van haar en haar zusjes. Terwijl ze het vertelt, wordt ze weer verdrietig.

Haar man laat het spinnetje even haar gang gaan en is zichtbaar aangedaan door het verdriet van zijn vrouw. “En hoe is dat voor jou?”, vraag ik hem. “Werd er bij jou thuis vroeger gepraat?”

Hij begint te lachen. “Haha, niet bepaald. Bij ons was het ‘niet janken, doorgaan’. Gevoelens waren er niet bij, hoor. Voor de meisjes was dat nog wel oké, maar voor mij en mijn broertjes… Nee hoor. Mijn ouders hebben volgens mij nog nooit iets uitgepraat. Er was wel eens ruzie en dan werd er even gescholden, maar daarna had niemand het er meer over. Alsof het niet gebeurd was. Dus nee, over dingen praten, dat ken ik niet.

Eigenlijk wel bijzonder… We hebben dus allebei niet over onze emoties kunnen praten vroeger. We maken op een andere manier ruzie, maar diep van binnen lijken onze gevoelens wel een beetje op elkaar, hé?”

Ik vind het mooi dat hij dit zelf ziet. Dit geeft een opening tot de volgende stap in de therapie om de verbinding tussen hen te gaan herstellen.